از دو کلمه LARYNGO به معنی حنجره و SCOPE به معنی نمایش تشکیل یافته است.
از این وسیله می توان برای دیدن حلق و حنجره و تارهای صوتی مجرای بین آنها استفاده کرد، این وسیله دارای سه یا چهار تیغه در سایزهای مختلف است و اطفال آن دارای تیغه های بسیار ظریف است که عموما یک عدد آن صاف و دو عد آن کرو می باشد. بر روی تیغه لامپی نصب شد که پس از جا گذاری تیغه در دسته لارنگسکوپ، لامپ روشن می شود.
یکی از موارد استفاده لارنگسکوپ جهت لوله گذاری در داخل گلو می باشد. نور دهی لارنگسکوپ به دو صورت است یکی به صورت لامپی که بر روی نوک تیغه قرار می گیرد و دیگری به صورت فیبر نوری است که لامپ در داخل دسته ( هندل) قرار می گیرد، پس از اتصال تیغه ایجاد روشنایی می کند که به آن لارنگوسکوپ فایبر اپتیک می گویند.
مزیت این وسیله این است که نور و تمرکز بیشتر را دارا می باشد و علاوه بر آن قابل اتوکلاو بوده و از صدمه خوردن لامپ جلوگیری می کند.
لارنگوسکوپ میلر
نوعی از لارنگوسکوپ دارای پنج تیغه راست است، که به آن لارنگوسکوپ میلر می گویند که بیشتر پزشکان بیهوشی آن را مورد استفاده قرار می دهند. تیغه راست دید بهتری از تارهای صوتی به خصوص در کودکان به پزشک می دهد.
لارنگسکوپ هایی که دارای تیغه کج هستند به آن مکین تاش (MACIN TOSH) می گویند. شاید بسیار جالب باشد که اختراع لارنگوسکوپ را به مانوئل گارسیا که پرفسور موسیقی و مدرس آواز بود نسبت می دهند.
نوع جدید لارنگوسکوپها دارای تیغه های یک بار مصرف می باشند، با همان امکانات لارنگوسکوپ دائمی فقط تیغه آن انعطاف پذیر است. از سال ۲۰۰۰ لارنگوسکوپ یا حنجره بین ویدئویی ساخته شد که دوربینی با کیفیت بالا در انتهای تیغه لارنگوسکوپ تعبیه شده و به خوبی می تواند داخل حلق و حنجره را نشان دهد، بدین وسیله امکان لوله گذاری آسان و کم خطر را برای مریض امکان پذیر می کند.
برگرفته از کتاب: آشنایی با دستگاه های پزشکی
نویسنده: محمد سرشار
نظرات کاربران